Over lef en opgedroogde tranen

ANDERS GELEZEN

Wim Devilder! De doden in Buizingen waren nog niet allemaal geteld en zie het nieuwsanker van onze nationale VRT tijdens het journaal van zeven eiste op agressieve en onbetamelijke manier van Inge Vervotte de namen van de verantwoordelijken. Hoe is het mogelijk dat zo’n bloedhondjournalistiek ook maar een kans krijgt op de VRT. Inge Vervotte, ondanks haar woede om zoveel gebrek aan respect en inlevingsvermogen gedroeg zich als een ‘Grande Dame’. Dat bleef ze ook doen in alle volgende uitzendingen terwijl de Canvas vedetten eveneens bloed roken. Foei DE VILDER & Co, chapeau kleine Inge! Nog een bewijs dat kleine mensen groots kunnen zijn.

Het gebeurt zelden dat vier toppolitici het over eenzelfde onderwerp eens zijn, ook al gaat het niet over iets waar België nu nog van wakker ligt, de Amerikaanse atoombommen in Europa. Groot nieuws dus als de ministers van staat Claes, Dehaene, Michel en Verhofstadt samen een opiniestuk onderschrijven waarin gepleit wordt voor een kernvrij Europa (DS 19/02). Met hun boodschap willen ze de oproep van Obama voor een afbouw van de kernwapenarsenaal steunen, zeggen ze. Voor wie een beetje aandacht heeft voor de buitenwereld, is deze voorpaginaboodschap in dS enkel opgewarmde kost. Toch één dissidente stem: Mark Eyskens. Overigens, heeft hij nog gelijk als hij poneert dat de Fransen en Engelsen hun kernwapenarsenaal nooit eenzijdig (wat de vier wel zien zitten) zullen opgeven.

In zijn commentaar schrijft hoofdredacteur Bart Sturtewagen bewonderend dat deze vier elder statesmen lef hebben om hun naam te verbinden aan een beweging die een onaantastbaar geachte redenering wil omkeren. Hun lef zou een stuk geloofwaardiger zijn mochten ze in hun jonge jaren - toen ze nog regeringsverantwoordelijkheid droegen - even moedig geweest waren. Er zijn nogal wat voorbeeld van het tegendeel.

Misschien is de bewondering van Sturtewagen voor hun lef vooral ingegeven doordat De Standaard deze primeur mocht publiceren en het dus wel een beetje opgeklopt mocht worden tot hét nieuws van de dag. Dat DS niet meer belangstelling had voor Vandenbroucke zijn doorwrocht essay over de toekomst van ons sociaal systeem zal dan wel komen omdat De Morgen de primeur kreeg.

In de WE krant van DS (20/02) wordt een interview met Karel Vinck als hét onderwerp van het WE aangekondigd. ‘Huilen doe ik al lang niet meer’. Voorpagina plus drie bladzijden waarvan grosso modo één volledige pagina voor de titel, subtitels en de foto’s, conform de kijkkrant filosofie van Jan Callebaut.

Karel Vinck is een van de succesvolste managers van dit land, schrijven Steven De Foer en Guy Tegenbos, maar de jongste jaren waren niet zijn gelukkigste. Nu wordt hij op het matje geroepen over de veiligheid van de spoorwegen. Maar zijn geweten is zuiver.
Het zou inderdaad te gemakkelijk zijn om nu te zeggen dat we vroeger hadden moeten kiezen voor een veiligheidssysteem, repliceert Vinck.

Toch een pluim voor de journalisten die hem scherpe vragen durven stellen over zijn aandeel in de besluiteloosheid van de regering en NMBS leiding om de veiligheid als absolute prioriteit aan te pakken. En hij geeft toe, Misschien hebben we wat teveel tijd verloren met die beslissingsprocedures … Luxemburg Italië en Spanje deden veel beter en realiseerden ten minste gedeeltelijk een veiligheidssysteem in 1999. Tien jaar geleden en voor de ramp van Pécrot en recentelijk Buizingen. Blijkt dat wij al in de 80-er jaren een systeem hadden kunnen hebben.

Ook de Eternit affaire in Italië waarvoor hij eerst veroordeeld werd maar nadien vrijgesproken, komt heel even ter sprake. Daar zijn de media in de fout gegaan, zegt Vinck. Wie het fijne niet weet zwijgt best, maar één vraag laat mij niet los als het over de Eternit zaak gaat: dat een CEO veel geld verdient, is omdat hij moeilijke beslissingen moet nemen; beslissingen waarvan de gevaren (waaronder de gevaren van asbest die toen toch al publiek aan bod waren gekomen) voor het personeel niet 100 % bewezen zijn maar evenmin onbekend. Ondernemen is verantwoorde risico’s nemen. Heeft de CEO de economische belangen laten voorgaan op de veiligheid?

Nog één zinnetje in het lange interview trof mij: Bij de spoorwegen hebben ingenieurs het voor het zeggen, en die kunnen vaak moeilijk aanvaarden dat iemand een oplossing bedenkt waaraan ze niet meer kunnen frutselen. Het doet mij denken aan de vele ingenieurs die de materieeldiensten van Defensie rijk is en ook zo moeilijk konden aanvaarden dat er materieel gekocht werd zonder dat ze er iets mochten aan verbeteren. Soms lukte het maar meestal was de leverancier de grote winnaar van die kostelijke modificaties.

Pjotr
Anders gelezen verschijnt elke maandag/dinsdag