Pleidooi voor geloofwaardigheid op lange termijn

ANDERS GELEZEN

In De Standaard (15/09) krijgen onze goede bestuurders van weleer de kans om eens hun gedacht te zeggen over de federale schuldenberg en wat we daaraan moeten doen.

Luc Coene gewezen raadgever van Guy Verhofstadt komt uitleggen dat Paars het toch niet zo goed heeft gedaan. Dat al die snoepjes nu onverteerbare stenen zijn geworden die nog heel lang op onze budgettaire maag zullen blijven liggen. Maar dat belet hem niet om advies te geven: de kloof tussen de pensioenen van de ambtenaren en de privé-sector is te groot en dus moeten de ambtenarenpensioenen naar beneden. Terwijl uit vergelijkende studies met het buitenland blijkt dat ze daar veel hoger pensioenen hebben en onze pensioenen (in de privé-sector) moeten stijgen om de kloof te verkleinen.

Dirk Van Mechelen de gewezen Vlaamse begrotingsminister vindt dan weer dat Vlaanderen zich niet mag verschuilen achter doctrines (de Maddens-strategie) en samen met de andere gewesten moet werken aan een oplossing voor de overheidsschuld. Fijn dat iemand zo’n verstandige taal spreekt. Alleen is het nogal ongeloofwaardig en wel om twee belangrijke redenen:
1. Precies de samenwerking met de Franstaligen op federaal niveau tijdens 8 jaar Paars is de grootste oorzaak van het ineenklappen van de overheidsfinanciën. Was het niet onder Paars dat de federale staat werd uitgekleed door de federale regering via een financieringswet die er kwam om de samenwerking met de Franstaligen te smeren? Tegelijk mochten de liberalen scoren met een belastingsvermindering en een notionele belastingsaftrek die de deuren wijd open zette voor oneigenlijk gebruik, inclusief door Belgacom … waarvan de CEO pas na jaren beleid voor het eerst een Vlaamse vestiging bezocht en op onevenredige manier de Waalse sport sponsort.

2. Een tweede reden waarom zijn pleidooi hol klinkt is de simpele vaststelling dat de liberale oproep al decennia lang in dovemansoren valt ten zuiden van de taalgrens (ook de MR kon het tij niet keren), waardoor zijn oproep alleen gericht is aan de Vlamingen en hun zo verdomde Maddens-doctrine. Stoerdoenerij nu men regionaal in de oppositie zit, maar vooral uit onmacht tegenover zij die de grootste schuld dragen voor de financiële strop waaraan België ligt te spartelen!

Het wordt zelfs nog ongeloofwaardiger, als men bedenkt dat Van Mechelen en ‘la baronne’ eigenlijk vragen aan de “Wrokkige Vlamingen” om zo snel mogelijk geld opzij te zetten in plaats van te investeren om de toekomst veilig te stellen. Dezelfde gewezen liberale begrotingsminister die voor de regionale verkiezingen nog snoepjes wilde uitdelen. Maar wat helemaal absurd klinkt: dat men Vlaanderen vraagt om de logica die de federale regering (een laks begrotingsbeleid omwille van de crisis) huldigt, niet zelf toe te passen. Met andere woorden, omdat de federale staat niet in staat is het probleem op te lossen waaraan Vlaanderen géén schuld heeft, moet het nu opnieuw de schuld op zich nemen.

Is dat niet een hypotheek leggen op de welvaart in Vlaanderen? Zou het niet getuigen van geloofwaardigheid op lange termijn om de welvaart van de enige regio die nog kan zorgen voor de instandhouding van het sociale zekerheidsstelsel in het ganse land, alle kansen te geven zodat er ook nog een toekomst is voor een Belgische sociale zekerheid?

Helaas stopt het niet alleen bij het ongeloofwaardige blauwe verhaal. Paars, was ook socialistisch en dus zouden en moesten de gezondheidsuitgaven stijgen; jaarlijks 4,5 % boven de index! Dat klinkt leuk, zolang men niet spreekt in cijfers in plaats van procenten. 4,5 % per jaar betekent dat na 15 jaar de uitgaven in centen verdubbeld zijn (verdubbelingstijd T= 70/4,5). Deze stijging wordt met het jaar exponentieel groter ook al blijft het in procenten gelijk. Mocht men stoppen met die volksverlakkerij zouden de mensen veel sneller beseffen dat zoiets niet kan. Hetzelfde met de staatsschuld die in % van het BBP daalde maar waarvan het bedrag NOOIT is gedaald, integendeel.

De verantwoordelijkheid van de Vlaamse liberalen in het virtuele faillissement van België zou moeten aanzetten tot bescheidenheid. Door hun federaal immobilisme en wanbeheer zit België diep in de shit en dreigt het Vlaanderen mee te sleuren. Dat premier Van Rompuy en CD&V evenmin het tij kunnen keren toont hoe erg het gesteld is met de federale besluitvorming. Wie daaraan nu mee doet is medeplichtig en moet later niet komen uitleggen waarom Vlaanderen zijn welvaart verloor.

Of zoals Bart Sturtewagen het duidelijk stelde in zijn commentaar: “Wie kan met gezag het pad uittekenen dat we moeten gaan om de fundamenten van onze welvaartsstaat duurzaam te behouden en te versterken? Is het aanvaardbaar dat we eerst nog enkele jaren tekorten opbouwen en pas nadien volop beginnen te besparen? Of is dat een geheid recept voor een sociaal-economische ramp? Wat de grote budgetopties betreft is het nu de tijd om te spreken. Straks doet het er niet meer toe”.

Pjotr
Anders Gelezen