25 november 2014

Wanneer Madame Soleil Sinterklaas speelt

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN


Ieder boekske heeft zijn ‘Madame Soleil’. Die kent onze toekomst. Maar  sommige politici en andere maatschappelijke spelers blijven stekeblind voor de toekomst. Ze spelen liever Sinterklaas.
 


Madame Soleil, geboren als Germaine Soleil in 1913 te Parijs was een astrologe. Bij haar stond de toekomst in de sterren geschreven. En als grote ster haalde ze de grote radio- en TV-stations, Europe 1 en TF1. Met het geld dat ze daarmee verdiende ondersteunde ze ‘Les restos du Cœur’ van Coluche.

De duurste zonneschijn ooit


Onze eigenste Madame Soleil, geboren als Freya Van den Bossche in 1975 te Gent, was een populaire Vlaamse minister van Wonen en Stedebouw. Ze haalde alle bevriende TV-kanalen, VRT en Canvas, dank zij haar onbesproken gedrag, haar intelligentie en haar verleidelijk figuur. Ze werd als electoraal kanon op de handen gedragen door haar partij en in het bijzonder door Johan Vande Lanotte die haar dan ook koos als opvolger voor de post van minister van Begroting. Daar had ze wel geen verstand van, maar dat was juist de bedoeling. Madame Soleil als Zwarte Piet van de Sinterklaas bij uitstek.  


Haar status van Madame Soleil kreeg ze door haar groenestroombeleid. Een ideetje dat door de grote sp.a-roerganger Stevaert werd gelanceerd en waardoor zij zich - mede dank zij de steun van Johan, Keizer van Oostende - in de gunst kon werken van de grootindustriëlen. Het deerde haar niet dat de factuur werd doorgeschoven naar de kleintjes, gewone families.



In totaal betaalt de Vlaamse overheid elk jaar zo’n slordige 230 miljoen euro aan deze grootverdieners (waaronder succesvolle  industriëlen en zelfs een bank, ING). Samen exploiteren ze 3.386 grootschalige zonnepanelenparken. Een industrieel, Fernand Huts, grote baas van Katoen Natie, ontvangt zo jaarlijks een subsidie van meer dan dertien  miljoen euro. Energie als investeringsvehikel op kosten van de gemeenschap. Wie anders dan de Vlaamse politici zijn hiervoor schuldig?

Industriële afbouw is niet te stoppen


Ondertussen brokkelt het industriële weefsel in Vlaanderen zienderogen af. Vijfentwintig procent in de laatste tien jaar (hier te lezen). En de reden is gekend en nog voor lange tijd onomkeerbaar: we kunnen niet op tegen de concurrentie van de lagelonenlanden. Zelfs wanneer firma’s zoals Van Hool een groot order binnenhalen, bouwen ze een nieuwe fabriek in Skopje (Macedonië) omdat de productie daar goedkoper is. Zouden ze het werk hier houden zijn ze te duur en lopen ze het contract mis. Economische logica kan simpel zijn.



Terwijl het milieu een thema is dat de gepamperde en risicoschuwe Vlaamse elite geweldig beroert en alle media er uitgebreid over berichten, blijkt de dramatische industriële aftakeling van Vlaanderen geen dringende issue te zijn. Ook niet voor de vakbonden. Hoe dat komt weten we ook: ze willen het gewoon niet geweten hebben.

We investeren in dure en  onstabiele energiebronnen om het milieu te dienen, maar door die dure energie bemoeilijken we nog meer de industriële productie. De stabiele en minst belastende nucleaire energie moet weg, omdat er ooit een zware prijs zou hangen aan de verwerking/opslag van het hoog radioactief afval. Terwijl innovatie in dat domein met grote waarschijnlijkheid het probleem kan voorkomen. Controversieel? Ja, maar mag daar eens een debat aan gewijd worden  dat gebaseerd is op feiten en cijfers, in plaats van geloofsbelijdenissen en dooddoeners?

Ondertussen vindt niemand het nodig om voor de vervanging ervan een plannetje te maken. We kozen zonder veel studie en voorbereiding voor de hernieuwbare energiebronnen, zon en wind. Dat die onstabiel en duur zijn, was voor de ‘Groene Beweging’ een detail. Dat we heel wat (dure want onderbenutte) capaciteit ‘in reserve’ moeten houden, mocht het feest niet bederven. En we weten nu ook wat politici doen om dat te realiseren: zorg dat er wat goeie vrienden heel veel geld aan verdienen. Daarom mocht Madame Soleil ( als symbool voor deze amateuristische aanpak) ook Sinterklaas spelen. Want één ding zijn we ondertussen vergeten: Madame Soleil kan zich ook wel eens vergissen.

Het gigantisch groot aantal artikels over de economische globalisatie ten spijt blijven veel politici en vooral de vakbonden, de werkelijkheid ontkennen. De lonen moeten hoger, de werkdruk lager, werklozen moeten meer krijgen en de pensioenen moeten naar omhoog. Waar het geld vandaan moet komen is dan gauw gevonden: de superrijken moeten die acht miljard maar ophoesten en het probleem is van de baan. Met die boodschap is zowat 90 % van de Belgen akkoord. Immers, het zijn de andere 10 % die ervoor opdraaien. Opnieuw dus de gemakkelijke oplossing: we gaan het bij de anderen halen. Maar wat er zou gebeuren mocht men deze nieuwe geldophaling doorvoeren, en hoeveel de opbrengst zou zijn, weet niemand. En wat we vooral niet mogen weten is waarvoor dat geld uiteindelijk zal dienen. Welke nieuwe Sint zal er opstaan om het geld rond te strooien.

Gelijkheid betekent iedereen veel minder  


Er zit een kronkel in de redenering van de linkse politici en de vakbonden: door meer (geld) te willen, verdelen we minder (werk) en wordt de ongelijkheid (tussen werkenden en werklozen) groter. Want dure arbeidskrachten kunnen enkel gecompenseerd worden door meer efficiëntie. Niet alleen door technologie maar ook door het personeel steeds meer te belasten. De kostprijs daarvan kennen we ook: meer welvaart maar minder welzijn. Meer ziekten en een hogere kostprijs voor de ‘volksgezondheid’.


Minder werken spoort wel met meer tewerkstelling, maar dan moet de kostprijs dalen en dat is al evenmin bespreekbaar. Gemakshalve dan maar de ondernemer zijn winsten afromen, maar niet zijn risico’s dragen?

Povere alternatieven 


Telkens het debat gaat over wat we hier nog kunnen doen om mondiaal te overleven, komen twee alternatieven aan bod: meer gesubsidieerde arbeid en de uitbouw van de dienstensector.


Hoe men echter de begroting in evenwicht kan houden en toch werk creëren  via publieke investeringen kon ook professor De Grauwe niet uitleggen. Schulden maken wel, maar dat is toch maar een ander woord voor het lenen van geld aan de volgende generatie. Mooi en niemand voelt het nu. Ondertussen blijft het zoeken naar die ene Belgische regering die spaarde op momenten dat het wel kon. Eens Sinterklaas, altijd Sinterklaas. Het is godgeklaagd dat de brave Zwarte Piet wordt gecontesteerd.

Dat de dienstensector veel mensen kan tewerkstellen konden we al vaststellen bij alle administraties. Het succesverhaal van de linkse visie en de vakbonden: steeds meer mensen en tegelijk minder werken. Alleen de kwaliteit valt wat tegen.

Men vergeet ook dat een bloeiende private dienstensector al evenmin een duurzame oplossing biedt, want zonder een sterk industrieel weefsel waar men nog iets ‘maakt’ zal ook de toelevering van diensten niet lang ‘bloeien’.

Er zijn wel toekomstmogelijkheden




Eén alternatief is de industrialisatie van nieuwe producten. Want er één zekerheid in de economische wereld: wie het beste product heeft zal altijd aan zijn trekken komen. Innovatie is daarbij de belangrijkste factor maar vergt veel privaat risicokapitaal. Bij voorbeeld het geld dat Coucke hieraan wil besteden. Dat precies hij geviseerd wordt is jammer want hij is een van die uitzonderingen die Vlaanderen groot kunnen maken. Andere industriëlen haken veel te snel af wegens te weinig ambitie. Eens hun bedrijf vijfentwintig miljoen euro waard is, passeren ze snel langs de kassa. Deze kruideniersmentaliteit is helaas typisch voor het Vlaamse (kleinschalig) bedrijfsleven.


Maar ook overheidssteun is noodzakelijk voor meer en beter onderwijs en voor genereuze (maar gecontroleerde) financiële injecties voor Onderzoek en Ontwikkeling. Minder regels en een vlottere publieke dienstverlening. Een goede mobiliteit en voor alles minder afgunst.


Beste lezers, met voorgaande afsluitende paragrafen wou ik alleen maar aantonen dat beleidsmakers niets hoeven uit te vinden. We weten het allemaal al zo lang en toch blijven onze beleidsverantwoordelijken Sinterklaas spelen.



Pjotr

 


 

Geen opmerkingen: