MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Het Arco-dossier speelde zoals verwacht geen grote rol in de
verkiezingsuitslag. Anders wordt het voor de regeringsonderhandelingen. Maar
het gaat om veel meer dan geld. Daarom deze oproep tot ‘christelijke’ solidariteit.
Een dossier zonder goede kanten
Zoals Johan Cruyf ooit liet optekenen, ‘elk nadeel heb
zijn voordeel’. Maar voor het ACW/Arco zit er
geen enkele goede kant aan. De essentie is bekend:
- 800.000 gedupeerden, heel dikwijls ook vrijwilligers (of familie van) die actief zijn in de verschillende organisaties van de christelijke zuil.
- ACW bonzen die mordicus volhouden dat hen nauwelijks iets te verwijten valt en weigeren hun verantwoordelijkheid op te nemen.
- De roep om een politieke regeling (waarborgregeling) die de rechtstaat geweld aandoet en door de Europese Unie reeds werd afgewezen.
Kan men zoiets oplossen door, zoals aftredend minister van
financiën Koen Geens verklaarde, in het regeerakkoord een schadeloosstelling op
te nemen die wel aanvaardbaar is voor de EU? De Gordiaanse knoop is gekend: de
Arco-aandeelhouders werden door het ACW misleid. Daar heeft de politiek niets
mee te maken. Maar tegelijk heeft het ACW wel veel politieke macht om de gevolgen
van hun onzorgvuldig beleid en de misleiding van zijn klanten af te wentelen op
de gemeenschap.
Particratie rijmt niet met democratie
Dat CD&V in 2008 erin slaagde om eerst de regering en vervolgens
het parlement te laten instemmen met een waarborgregeling voor de
Arco-coöperanten (samen met de bescherming van het rode financiële vehikel
Ethias), betekent nog niet dat zoiets vatbaar is voor herhaling. Vooral niet
omdat de regering Di Rupo een parlementair onderzoek geweigerd heeft naar het
grootste debacle ooit bij instellingen waar de politiek en het (al even sterk
gepolitiseerde middenveld) een dikke vinger in de pap hebben.
De beslissing van Di Rupo I om
een parlementair onderzoek naar de catastrofe bij Dexia, ACW/Arco en de
Gemeentelijke Holding te weigeren, zal voor altijd symbool staan voor een
particratie die de democratie buiten spel zet. Het
feit dat ook de lopende gerechtelijke onderzoeken konden uitgesteld worden ‘tot na de verkiezingen’, is een bijkomende aanwijzing voor de ontspoorde
invloed van het ACW.
Wanneer er één les te leren valt
uit dit schandaal, dan wel dat het hoog tijd wordt om de particratie uit te
roepen tot publieke vijand nummer een van de democratie.
Maar ze zijn heel hardhorig in de partijcenakels en zelfs
een zeer slim man als Koen Geens, aftredend minister van financiën, die veel
beter weet, heeft blijkbaar geen moeite om ‘zijn klant’ met alle middelen te
beschermen tegen een mogelijke aansprakelijkheid.
Nochtans is de uitspraak van de Europese Commissie heel
duidelijk: dergelijke staatswaarborg kan niet. Beseffen Geens en het ACW dan
niet dat elke poging tot vergoeding via de belastingplichtigen zonder een
grondig onderzoek naar de ware verantwoordelijken totaal onaanvaardbaar is? Een
rechtstaat onwaardig.
Democratie zonder rechtstaat kan niet
Wanneer een heel verstandig academicus, tegelijk advocaat
met faam en aftredend minister van Financiën, het nodig vindt om te pleiten
voor een regeling die dan nog in het regeerakkoord moet staan, dan zet hij de
rechtstaat ‘on hold’. Na de uitspraak van de Europese Commissie en het weigeren
van een parlementair onderzoek is elke
regeling die een belangengroep moet beschermen politiek niet meer te verkopen.
Luc Coene, voorzitter van de Nationale Bank, vindt het alvast
niet kunnen. Daarenboven wijzen diverse specialisten op de mogelijke reacties
van andere ‘slachtoffers die door deze regeling niet worden geholpen.
Ondemocratisch, want een democratie zonder een (onafhankelijke justitie)
rechtstaat is een karikatuur van zichzelf. En ook hier weer blijkt dat een te
verregaande belangenvermenging tussen de partijpolitiek en het middenveld
nefast is voor zowel de (parlementaire) democratie als de goede werking van een
rechtstaat
Voor een solidaire christelijke
zuil
De enorme wervingskracht van de christelijke
deelorganisaties putten ze uit een sterk levende solidariteit in Vlaanderen.
Hartverwarmende medemenselijke inzet voor wie het nodig heeft. Daar heeft het
nooit aan ontbroken en hopelijk zal dat zo blijven.
De christelijke organisaties hebben zich verenigd onder één
koepel, het ACW, nu beweging.net, om zo meer macht te kunnen uitoefenen op het
(politiek) beleid. En dat ze machtig waren en ook vandaag nog zijn, blijkt maar
al te duidelijk uit deze affaire. Maar vooral christelijke organisaties zouden
moeten weten dat een bundeling van de krachten niet enkel geldt ‘in goede
dagen’ maar ook ‘in kwade dagen’. Vandaag zit het ACW in zo’n moeilijke tijd.
Zelfs al zou het ACW niet meer over de middelen beschikken
om zelf de gedupeerden te vergoeden, dan nog zijn er de zeer rijke
deelorganisaties. Al was het maar omdat het grootste deel van de benadeelden
ook vrijwilligers (of familie) zijn uit de eigen deelorganisaties. Beschermd
door de wet mogen we niet weten (zelfs niet controleren) over hoeveel geld sommige
van deze organisaties beschikken. Maar er zijn discrete aanwijzingen dat hun
spaarpotjes gespekt zijn met meerdere tientallen miljarden euro. Het is zelfs
geen waagstuk om te beweren dat deze deelorganisaties ook zonder een weerslag
op hun dienstverlening, in staat zijn om de Arco-coöperanten zelf te vergoeden.
Wanneer de christelijke
organisaties niet eens bereid zijn tot onderling solidariteit, waarom zouden de
belastingbetalers dat wel moeten zijn?
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten