Elio’s ultieme hallucinatie

ANDERS GELEZEN

Elio Di Rupo’s ultieme poging om een compromis te bereiken over BHV, Brussel en de financieringswet is mislukt. Na lezing van de tekst die zowel door Knack als De Standaard werd vrijgegeven (in pdf formaat) kan men niet anders dan een zucht slaken van opluchting: dit is werkelijk een hallucinant voorstel. Eens Anders lezen.

Een eerste bevreemdende indruk is de onvoorstelbare schrik die spreekt uit het voorstel. De verlatingsangst bij de Franstalige bevolking waarover dS berichtte (7/09) is ook in dit document duidelijk voelbaar. Of wat dacht u van het voorstel om de mobiliteit, verkeersveiligheid en wegenwerken in de Vlaamse rand rond Brussel te onderwerpen aan een bijzondere wet waardoor Vlaanderen telkens de toelating moet krijgen van de andere twee gewesten, BHG en Wallonië, wanneer het de mobiliteitssituatie wil aanpassen. Een bijzondere wet die met een bijzondere meerderheid moet goedgekeurd worden en dus opnieuw een grendel schuift voor de Vlaamse autonomie zelfs in het eigen gewest. Blijkbaar heeft het beeld dat geschetst werd in de nepuitzending Bye Bye Belgium, waarbij de Brusselse tram niet mocht doorrijden naar Tervuren nu ook al de geesten beneveld van de preformateur en de PS. Daar is maar één woord voor: hallucinant

Een tweede belangrijke bedenking is dat Bart De Wever in een reactie op Canvas duidelijk liet verstaan dat niet enkel de koppeling van geld voor Brussel met de financieringswet essentieel was maar dat er nog andere losse eindjes waren zonder oplossing. Waarover zou hij het dan hebben?

Na een kritische lezing blijkt dat de Franstaligen absoluut niet opgeschoven zijn richting Vlaamse verzuchtingen, integendeel de allesoverheersende indruk is dat vooral Franstalig Brussel versterkt uit het dit voorstel komt, ten nadele van de Vlamingen zowel in als rond Brussel.
Als rechtvaardiging voor de bijkomende 500 miljoen euro verwijst de nota naar een Franstalige studie van 2003 (Facultés universitaires Saint Louis) en dat roept uiteraard vragen op. Het zou niet de eerste keer zijn dat een wetenschappelijke instelling een resultaat op maat aflevert. Voor zover bekend bestaat er géén studie die zowel de baten als de kosten van de hoofdstedelijke functie in rekening brengt. Een dure cheque voor een behoefte die de toets met de werkelijkheid niet doorstaat?
Maar laten we even de cijfers terzijde laten en lezen hoe Di Rupo de toekomst van de Vlamingen ziet in Brussel:
Zo schrijft hij over de taalwetgeving dat men zal waken over een onthaal in twee talen in de ziekenhuizen, politiecommissariaten en de smug. Hoe kan Vlaanderen na zoveel jaren van tekortkomingen in de toepassing van de bestaande taalwetgeving nog enig vertrouwen hebben in ‘men’. Daarenboven betekent het dat voor het onthaal de individuele tweetaligheid niet meer nodig is. Terug naar de tijd van de Nols loketten in Schaarbeek?
Voor de ééntalige politieagenten wil hij een practische oplossing zoeken. Concreet: tweetaligheid hoeft niet meer en wellicht denkt men aan nepstatuten om deze taaleis te omzeilen.
Verderop staat overigens met even zoveel woorden dat de gemeentelijke en gewestelijke diensten tweetalig zullen zijn. Opnieuw vervalt de individuele tweetaligheid waardoor de dienstverlening voor Nederlandstaligen zal verminderen. Is dát een teken van respect?

Over de aanpassingen van de Vlaamse vertegenwoordiging en deelname aan het beleid heeft hij eveneens enkele pijnlijke verrassingen in petto.

Met het schrappen van het verbod op tweetalige lijsten wordt de deur opengezet voor de Vlamingen van dienst die voor een bord linzensoep graag hun taal en cultuur zullen overboord gooien. Géén denkbeeldige situatie als men de Pascal Smets (SP.A), Sven Gatz (Open VLD) en andere Van Hengels bezig hoort. Voor zeer veel weldenkende Vlamingen is dit gewoon een stap naar de politieke uitschakeling van de Vlaamse beleidsdeelname in de eigen hoofdstad waarvoor we dan nog moeten extra geld betalen. Je moet maar durven.

Verder zijn er nog enkele onduidelijke voorstellen die met de grootste aandacht dienen bekeken te worden: zo is er sprake van constitutieve autonomie (voor Brussel) maar zonder de minste details. Verder wordt de taakverdeling binnen het BHG (zeg maar een beter bestuur) doorverwezen naar een werkgroep die voorstellen zal formuleren. Met andere woorden, het zal voor Sint Juttemis zijn.

En kijk eens aan, de zogezegde louter economische samenwerking tussen Brussel en zijn periferie (herinner u de oproep van zowel Vlaamse als Franstalige middenveldorganisaties) krijgt zowaar een exclusief politieke inhoud. Deze metropolitane gemeenschap zal bestaan uit vertegenwoordigers van de drie gewesten en geregeld worden door een bijzondere wet (nog maar eens een grendel). Wie dat leest denkt ongetwijfeld meer aan een carcan dan aan samenwerking.

Kortom, de eisen die de Franstaligen stelden in het ultieme compromis kunnen door géén enkele Vlaamse partij – tenzij een Belgischgezinde – aanvaard worden. Noch N-VA, noch CD&V zullen hun achterban kunnen overtuigen om dergelijke toegevingen te doen én daarbovenop nog 500 miljoen extra betalen. Ik denk dat Bart De Wever met zijn losse eindjes nog héél beleefd gebleven is, maar wellicht in zichzelf denkt: met alle Chinezen, maar niet met den dezen.

Wil iemand Elio Di Rupo en de Franstalige Brusselaars eens laten weten dat de Ultieme Hallucinatie, een Vlaams café in Brussel, al jaren dicht is en een Franstalige versie voor de Vlamingen al even du temps passé is. Of vergis ik mij?

Caro Elio, Chi troppo vuole, nulla stringe. Pietro

Pjotr