Ga zo naar de oorlog!

ANDERS GELEZEN

Hopelijk heeft iedereen genoten van de zonovergoten Vlaamse feestdag en kunnen we hetzelfde schrijven na de Belgische feestdag. Naar verluid heeft Jan Peumans, voorzitter van het Vlaams parlement het aangedurfd om een Vlaamsnationalistisch geïnspireerde 11 juli-speech te houden, althans volgens Els Ampe (Open VLD Brussel). Mark Reynebeau (dS 12/07) was vereerd met de verwijzing naar zijn persoon.

Dat Jan Peumans aanstuurt op een samenlevingskontrakt in plaats van een kerkelijk huwelijk met onze Waalse landgenoten kan toch bezwaarlijk gezien worden als een verwerpelijke gedachte? Toch beter dan het aanslepend geruzie over geld, non-beleid en een gebrek aan respect voor de Vlaamse eigenheid. Bij N-VA heeft men blijkbaar schrik om de rol van boeman op te nemen. Van daar de boodschap van onder meer Dirk Rochtus, N-VA, in dS om toch geen schrik te hebben van N-VA. Precies alsof een grondige staatshervorming én de splitsing van BHV hen géén pijn zal doen. Vanzelfsprekend hebben de Franstaligen daar schrik voor en terecht. Maar moet men daarom met kwispel & wijwater plus een potje zalf op het appèl verschijnen? Ga daarmee naar de oorlog!

Wie zich afvraagt hoe het zal aflopen met de communautaire onderhandelingen, kan alvast niet naast de interne verdeeldheid van CD&V kijken. Aan Waalse kant is het bij MR ook hommeles en de PS heeft duidelijk schrik om alleen in het communautair bad te springen. Wordt het enkel een moeilijke start of zal weldra blijken dat de grenzen van ons federaal model inderdaad bereikt zijn (dixit Leterme in 2008)?

Na de fameuze Vlaamse resoluties waarbij de SP.A niet alle eisen onderschreef, is er nu eveneens onenigheid binnen CD&V over de Octopusnota; op zichzelf reeds een afgezwakte versie van de eerder goedgekeurde resoluties. Voor deze discussie binnen CD&V wordt gewezen naar het ACW en zijn politieke mandatarissen. En jawel, nu men op zoek is naar een nieuw gezicht en leider, zien opportunisten als Rik Torfs – na zijn mislukte greep naar de ‘universitaire’ macht - hun moment gekomen. Alvast één ding weet hij (Knack 14/07): ‘Het verlies van CD&V moet zeker niet worden toegeschreven aan de verwatering van het Vlaamse profiel’. Om af te ronden met: En als er een nieuwe voorzitter moet worden gekozen, hoop ik dat de beste wint. Zal hij de vernieuwing van CD&V gestalte geven zonder de Vlaamsgezinden?

De Vlaamse kiezer heeft nog maar één maand geleden Vlaams en centrum rechts gestemd en er schiet quasi niets meer over van deze duidelijke onderstroom. SP.A koos om ideologische en partijpolitieke redenen voor een verbond met de Waalse PS, maar dat uitgerekend Frank Vandenbroucke hierbij het voortouw neemt – herinner u de sabotage van de PS toen hij minister was - geeft alvast aan dat eigen agenda’s al evenzeer belangrijk zijn.

Als nu ook binnen CD&V de Vlaamse (en rechtse) vleugel niet de toon kan zetten en CD&V de facto kiest voor een ‘staatsdragend’ en links-georienteerd beleid, kan De Wever beter meteen de handdoek gooien. Men gaat hem doodslaan met technische hoogstandjes waardoor elke politieke visie verwatert tot een ondoorzichtig kluwen. Bij voorbeeld, zelfs voor de onderhandelingen beginnen werd reeds een proeve van nieuwe financieringswet uitgetekend door Eric Kirsch, CD&V technicus en Dehaene-boy zonder dat daar één politicus aan te pas kwam. Ze zouden het toch niet begrijpen, want hopeloos ingewikkeld, dixit Guy Tegenbos (dS 13/07). Bedenkelijk omdat het risico bestaat dat eens te meer een duidelijke maatschappelijke visie vastloopt in een wirwar van regeltjes waar enkel specialisten nog over kunnen meepraten en beslissen. Zo zit de Belgische ziekte in mekaar en zo dreigt ook het nieuwe compromis een scheve dromedaris te worden. Tot zover is er dus géén sprake van enige verandering; niet in de onderhandelingen en evenmin in de typisch Belgische (sluipende) besluitvorming.

Wat zal er overblijven van de Octopusnota als het maar een toetssteen wordt, zoals CD&V voorzitter Wouter Beke zegt en geen minimaal eisenpakket, zoals Hendrik Bogaert en Ludwig Caluwé van de Vlaamse CD&V vleugel willen? Ten laatste bij de samenstelling van het CD&V onderhandelingsteam zullen we weten welke kant het uitgaat. Waarom als toetssteen niet de subsidiariteit als regel en verantwoordelijk bestuur op alle niveau’s vooropstellen? Een duidelijke verdeling voor het geheel van een beleidsdomein in plaats van een beetje op gewestelijk en een ander deel ervan federaal te houden? Wat betekent een hervorming als de financiële verantwoordelijkheden en mogelijkheden, 2/3 van de begroting federaal blijven en niet omgekeerd, zoals men mag verwachten van een copernicaanse hervorming?

Over de macht van de vakbonden is al veel en vooral tevergeefs geschreven. Teneinde hun exorbitante macht in te perken volstaat het nochtans om hen enkel datgene te laten doen wat ook gebruikelijk is in alle andere landen en hen het quasi monopolie voor de uitbetaling van de werkloosheidsuitkeringen af te nemen. In Knack (07/07) maande Luc van den Brande (CD&V) het ACW aan om de omslag te maken en rekening te houden met de roep naar Vlaamse staatsvorming. Ook Rik Van Cauwelaert stelde vast dat de vakbonden zo vastgeroest zijn in hun Belgicistisch denkkader dat ze zelfs weigeren na te denken en oplossingen te bieden in een ander (Vlaams) kader.

Hoezeer CD&V worstelt met zichzelf werd zeer treffend geïllustreerd in Dendermonde (9/07), bij de uitreiking van de Orde van de Vlaamse Leeuw aan Luc van den Brande. Hij pleitte er voor de 2 + 2 oplossing zijnde twee deelstaten, Vlaanderen en Wallonië, plus een hoofdstedelijk gewest Brussel en een Duitstalige gemeenschap. Van CD&V zijde was voorzitter Wouter Beke samen met Ludwig Caluwé aanwezig, maar Beke verliet de zaal voortijdig. Had hij moeite met de duidelijke Vlaamse invalshoek? Schrik voor enige Vlaamse profilering?

Beste lezers, het ziet er naar uit dat aan Vlaamse kant de particratie het zal halen van het gemeenschappelijk belang. Het warme weer helpt blijkbaar ook om de verkiezingsbeloften snel te laten verdampen tot vrome wensen. Ga zo naar de oorlog: in verspreidde slagorde!

Door het zwijgen van de onderhandelaars zal de spanning, speculaties én verwachtingen toenemen. Wie toch iets wil weten doet er goed aan om ook Franstalige kranten te lezen. Altijd goed om weten.

Pjotr
Anders gelezen