22 juni 2009

Meulenaere is ne leugenaere - deel II

De Waarheid en niets dan de Waarheid

Waar waren we gebleven? Op weg naar Marcignano een totaal onbetekenend dorpje aan de voet van Monte Santa Maria Tiberina. Volgens een lezer, H Van Petegem - waarvoor dank - was dit stukje Umbrië vroeger onderdeel van Gran Ducato, Toscane en gezien Verhofstadt weet dat Toscane een chiquere renommée heeft, spreekt hij uiteraard per abuus nog altijd over Toscane.

Waar moesten we zoeken naar zijn optrekje? Melanie meende dat het goed zichtbaar moest zijn, want Verhofstadt is nu eenmaal iemand die geniet van de schijnwerpers en niet bang is om zijn macht te tonen. Wees die wijnboer trouwens niet in de richting van de heuvel die voor ons lag?

Aangekomen in Marcignano, viel er geen kat te bespeuren behalve een ouder vrouwtje dat bezig was kruiden langs de kant van de weg te verzamelen. Zou zij weten waar Signor Verhofstadt woonde? In elk geval was ze spraakzamer dan de mannen in Monte SM Tiberina en verklapte ons zonder omwegen dat onze ex premier I, II, III, … inderdaad in het dorp woonde maar dan wel op een heuvel die bekend staat als “Poggio Meone”.

Maar zo zei ze, terwijl ze meewarig naar onze auto keek: met zo’n slee geraak je nooit zover, want de weg is nogal slecht. Een poggio, 646 meter hoog en te voet naar boven? Het zweet van de klim in Monte SM Tiberina was nauwelijks droog! Neen, mijn auto riskeren doe ik niet, zelfs niet om Verhofstadt een plezier te doen.







Terug naar af, naar thuisbasis Citta di Castello, waar we in het hotel toch eens gingen googelen op “Meone Vecchio” en zie, we hoefden zelf niet naar daar te gaan: Alleen bleek dat een oude boerderij te zijn “meone vecchio” die Tiziano and Patrizia omtoverden in een gastenverblijf, agriturismo.
Zouden we dan toch een tweede poging wagen en de poggio beklimmen? Ja we zouden! Of ten minste dat was de bedoeling, maar het geluk en een lokale bakker hielpen ons gewéldig. Omdat we zo vriendelijk waren om Italiaans te spreken – meer heeft een Italiaan niet nodig om zijn goed hart te tonen – was hij bereid om mij mee te nemen met zijn quad. Voor het goede doel moet men al iets over hebben. Maar het huis wist hij niet staan, dus op hoop van zege naar boven! Mensenlief is dat een hotsebotsen op die bultige kiezelweg naar boven. Tot opeens na een bocht een grote hoeve op de linkerkant zichtbaar wordt. Is dát Verhofstadt zijn landgoed van 5 miljoen euro?

We hadden wel gehoord dat hij een vervallen doeningske had gekocht en hij er heel wat geld zou moeten insteken om het opgelapt te krijgen maar DIT? Neen, zoiets kan niet.










Dan maar verder naar de heuveltop waar we iets zagen blinken in het bos.

Is Verhofstadt een heimelijke aanbidder van Maria Tiberina? Enfin, om te wonen toch wat te klein.

















Was het de genade van Maria of iets anders maar opeens viel den bakker zijn euro: was het misschien die hoeve waar een of ander vreemdeling een schitterend landgoed van gemaakt had? En waarvan de lokale bevolking zei dat het een ‘rijken’ tiep moest zijn om al die dure renovaties te kunnen betalen. En dat die werken nog altijd door gingen had hij ook gehoord.

Bij het zien van dat optrekje dacht ik meteen dát is het. Van ver te zien en duidelijk bestemd voor de betere klasse van een contadino in spe.

Voor de fotoliefhebbers, enkele kiekjes van il meone vecchio del signor Verhofstadt, primo ministro belga.





























en zijn wijngaard die volgens de lokale kenners niet direct op de beste helling ligt. Hij zal er een beetje suiker moeten bijdoen.

Mag ik bij deze de lokale bakker met quad bedanken om mij in relatief comfortabele omstandigheden op dezelfde hoogte gebracht te hebben van onze immens geliefde redder des vaderlands binnenkort ook van Umbrië en de rest van Europa.

Alleen, beste lezers: wat weten we nu? En vooral wat weten we (nog) niet?

Dat zal dan voor het laatste deel zijn van deze Meulenaere trilogie. Afspraak op 30 juni, zonder ongelukken.

Pjotr

Geen opmerkingen: