06 maart 2009

On n'a besoin de rien ?

Commentaar bij het opiniestukje van Bart Maddens
‘On est demandeur de rien’

De analyse van Bart Maddens (DS) dat de grote staatshervorming ver weg is en dat het ook maar best is om niet opnieuw na 8 juni te gaan onderhandelen vermits onze onderhandelingspositie zonder breekijzer (separatisme of regeringsweigering) te zwak is, snijdt hout. Dat de Walen in deze omstandigheden geen enkele reden hebben om toegevingen te doen weten we al lang genoeg.

Zijn redenering: behoud het status quo en wanneer Brussel of Wallonië geld nodig hebben, weiger dan onder het motto ‘On n’est demandeur de rien’. Voorwaar een strategie die wel eens zeer rendabel zou kunnen zijn gezien de financieringswet het federale niveau heeft uitgekleed.
Verder stelt hij voor om ook in het BHV dossier niet meer te reageren tot de verkiezingen van 2011. Zijn achterliggende redenering: laat die ongrondwettelijke verkiezingen maar komen. Eens zien hoe dat afloopt. Hierbij rekent hij op de grote chaos die een splitsing van België heel dichtbij brengt.

Allemaal goed en wel, ware het niet dat de Vlaamse politici in de meerderheid de grondwettelijke limieten niet willen verkennen. Vandaar trouwens dat zowel Vande Lanotte als andere kopstukken al lieten weten dat de federale verkiezingen toch kunnen gehouden worden zonder een splitsing van BHV. En zijn het niet de Vlamingen die bereid zijn om de financieringswet te wijzigen?

Het ziet er dus naar uit dat men aan Vlaamse kant al het mogelijke zal doen om zo snel mogelijk na 8 juni en zo ver mogelijk voor 2011, een min of meer relevante staatshervorming door te voeren. Een prijs daarvoor betalen is dan geen groot probleem voor de ‘kort van memorie’ achterban.

Alleen zit er in deze redenering één onbekende: wat als de verkiezingen tegenvallen en CD&V’er Kris Peeters geen minister president wordt? Zal CD&V dan nog bereid zijn om nogmaals onder de lat door te gaan tijdens de aansluitende communautaire onderhandelingen?

De hamvraag is echter of Vlaanderen in de tussentijd niets nodig heeft? Heeft Vlaanderen de mogelijkheden om zijn eigen welvaartsverlies te beperken zonder bijkomende bevoegdheden? Ik denk het niet.

Het volstaat dus niet om te wachten en de boel te laten verrotten zoals de Franstaligen deden. Vlaanderen zal wellicht veel sneller buiten het institutioneel carcan moeten treden om zijn eigen welvaart veilig te stellen. Creatief omgaan met de ontbrekende bevoegdheden. Dan zou Marianne Thyssen ook kunnen tot het besef komen dat (in Plopsaland 2007) de solidariteit in vraag stellen niet ‘om te lachen’ was maar een noodzaak. Wat er dan nog overblijft van België zal snel blijken.

Pjotr

Geen opmerkingen: