Omdat JL Dehaene mij altijd inspireert

Staatsmannen zoals JL Dehaene en H Van Rompuy maken soms hun beklag over de “emotionele reacties” van de mensen. Gelijk hebben ze, alleen zijn niet deze emoties oorzaak van de huidige ellende maar eerder de grote ego’s in de politieke en financiële wereld. Ons land lag politiek géén 15 maanden stil omwille van de mensen maar omdat Reynders geen hervormingen wil voor 2009. Leterme besliste om te blijven zitten in de 16 in juli, lang voor de bankcrisis er was. Graaf Lippens dacht een moment te lang God te zijn.

Precies omdat JLD nu een nieuw “moment de gloire” mag beleven – wat hij ook verdient - wil anders nieuws toch aandacht vragen voor enkele recente uitspraken van JLD die stof tot nadenken geven.

Uitspraak 1 : het is erg als compromissen niet meer aanvaardbaar zijn
Uitspraak 2 : een parlementaire democratie is ook democratie

Het is erg als compromissen niet meer aanvaardbaar zijn

Hoe zou ik dat moeten lezen?
Enkele pogingen:
Het is erg als twee gemeenschappen er niet meer in slagen om een compromis te vinden waardoor ze kunnen samenleven zonder dat minstens één zijn eigenheid voor een stuk moet opgeven.
Of
Het is erg als compromissen alleen maar politieke antwoorden bieden waarvoor er geen maatschappelijk draagvlak bestaat in beide gemeenschappen.
Of
Het is erg dat elk compromis aanleiding geeft tot een nog grotere verwijdering tussen de gemeenschappen en nog meer polarisatie.
Of
Het is erg dat compromissen steeds opnieuw aanleiding geven tot een nog ingewikkelder staatsstructuur waarvan vooral de politieke apparatsjiks en hun nomenclatura wel bij varen.
Of
Het is erg dat de politieke compromissen het gemeenschappelijk draagvlak van het land hebben aangetast tot op het bot (de grondwet).

Even anders gedacht?
Het is erg dat politici die decennialang compromissen hebben uitgedokterd blijkbaar niet kunnen begrijpen waarom die onverdraagzame “emotionele” mensen alle hiervoor geciteerde interpretaties niet meer lusten.
En
Het is erg dat politici, die toch een en ander hebben verwezenlijkt, op het communautair vlak blijven zweren bij remedies waarvan ze zelf zeggen dat ze niet volstaan. Erger, dat ze politici die het anders willen kwalijk nemen dat ze kiezen voor écht beter bestuur.
En
Het is vooral erg dat de politici die gezorgd hebben voor een goed onderwijs nu problemen hebben met een bevolking die nadenkt en kritiek heeft op zoveel egotripperij. Waarvoor dient emancipatie dan wel?

Parlementaire democratie is ook democratie

Met deze uitspraak wil hij duidelijk maken dat niet “de burgers” in alles het laatste woord moeten hebben. Dat in een parlementaire democratie de verkozenen namens de mensen het recht hebben om het beleid in goede banen te houden/sturen.

Zou hij dat zelf geloven? Decroo in elk geval niet. Zoals hij het zo plastisch kan zeggen, heeft de meerderheid niets te zeggen en de oppositie evenmin, al zeggen deze laatsten het luidop.

Maar mocht hij in een druk moment vergeten zijn hoe hijzelf één van de eersten was om de parlementaire democratie de nek om te draaien dan volstaat het te verwijzen naar zijn daden als premier: toen hij met volmachten het parlementair werk onmogelijk maakte en dit bestempelde als goed bestuur.

In een parlementaire democratie is elke stem evenveel waard: niet in dit België.

In een parlementaire democratie geldt de regel van de meerderheid: niet in dit België.

Zijn in onze parlementaire democratie de verkozenen geen figuranten en wordt het beleid niet bepaald door staatsmannen binnen de partij-cenakels en de achterkamertjes?
Laten we niet hypocriet doen. Macht stoelt op kennis en het laatste dat men wil is dat “wij” zouden weten wat er gebeurt en vooral waarom het gebeurt!

Pjotr